مقایسه روش‌های تلفیقی در شناسایی عرصه‌های مناسب پخش سیلاب در دشت‌های ساحلی جنوب ایران (مطالعه موردی: دشت سرخون، استان هرمزگان)

تغذیه مصنوعی آبخوان‌ها به روش پخش سیلاب راهکاری است که می‌توان حجم آب ‌زیرزمینی را افزایش و روند افت سطح آن را کاهش داد. مهم‌ترین گام در اجرای عملیات پخش سیلاب، شناسایی عرصه‌های مستعد است. از این ‌رو، در این پژوهش سعی گردیده است، با کمک سیستم اطلاعات جغرافیایی و روش‌های تلفیق شامل منطق بولین، منطق فازی و شاخص هم‌پوشانی مناسب‌ترین عرصه‌ها برای عملیات پخش سیلاب با هدف تغذیه مصنوعی در دشت حاصلخیز سرخون بندرعباس شناسایی گردد. بدین منظور، ابتدا پنج عامل موثر نفوذپذیری سطحی، شیب، ضخامت آبرفت، توانایی انتقال آب در آبرفت و شوری آب منطقه مورد مطالعه، در محیط GIS آماده‌سازی و با روش‌های مذکور وزن‌دهی و مقایسه روش‌ها با عرصه کنترل زمینی، با استفاده از آماره کاپا صورت پذیرفت. نتایج نشان داد، به‌ ترتیب منطق بولین، شاخص هم‌پوشانی و منطق فازی بدون محدودیت کاربری اراضی 4/34، 8/35 و 4/71 درصد از عرصه را مناسب پخش سیلاب و با اعمال محدودیت کاربری اراضی 9/21، 7/26 و 66/45 درصد کاهش می‌یابد. در مجموع روش فازی با دارا بودن بیشترین شباهت با عرصه‌های کنترل و بالاترین ضریب کاپا بهترین روش شناخته شد.